Lamborghini Espada 400 GT - zwiększenie pojemności skokowej do czterech litrów dla V12

Technicznym fundamentem Espady jest silnik V12 o kącie przechyłu 60 stopni, który po raz pierwszy został wyprodukowany w 1963 roku o pojemności skokowej 3,5 litra. Już w 1964 roku zwiększono go do czterech litrów (3929 cm³). Znakomity przykład rozwoju i inżynierii silnika, wytwarzający 325 KM przy 7200 obr./min po pierwszym zamontowaniu w Espadzie. Ta wartość wzrosła do 350 KM przy 7500 obr./min w drugiej serii Espada zaprezentowanej w 1970 roku. Zasilany sześcioma poziomymi podwójnymi gaźnikami Weber (Typ 40 DCOE), V12 ma stopień sprężania 9,5:1 (10,7:1 z Serii II) i napędzane łańcuchem, podwójne górne wałki rozrządu na zespół cylindrów. Jego niska waga wynosząca 232 kg wynika z szerokiego zastosowania aluminium w głowicy cylindrów, wale korbowym i tłokach. Przedni silnik, nieco wysunięty do przodu w porównaniu z poprzednimi silnikami Lamborghini w 350/400 GT, zapewnia bardziej przestronne wnętrze. Dzięki dużemu otworowi pod aluminiową maską silnik był łatwo dostępny. Podwozie bazowało na 400 GT, ale zostało rozszerzone do rozstawu osi 2650 milimetrów i poszerzone do rozstawu 149 centymetrów. Niezależne zawieszenie na wszystkich czterech kołach ma podwójne wahacze i sprężyny śrubowe. W listopadzie 1968 roku na targach motoryzacyjnych w Turynie zaprezentowano Espadę „Lancomat” z zawieszeniem hydropneumatycznym. System był oferowany jako opcja, ale ostatecznie został wybrany przez bardzo niewielu właścicieli